KOSTIUM I PINA

                           

   W krakowskim Bunkrze Sztuki można od 4 kwietnia oglądać wystawę fotografii zatytułowaną ABSOLUTNIE PINA. Autor zdjęć, Gert Weigelt, to były tancerz, który po zakończeniu kariery scenicznej, w trakcie której występował w Szwedzkim Królewskim Balecie, Balecie Birgit Cullberg oraz Teatrze Duńskim, poświęcił się fotografii artystycznej odbywając wcześniej specjalistyczne studia w Kolonii. Pozostał wierny tańcowi fotografując spektakle taneczne, zwłaszcza grup, które przyczyniły się do sformułowania się około  połowy lat 70-tych teatru tańca, w tym zespołów Piny Bausch, Hansa van Manen, Susanne Linke, Wiliama Forsythe`a i innych.

Autor zdjęć Gert Weigelt podczas wernisażu w Bunkrze sztuki rozmawia z Dorota Krakowską z Goethe Institut w Krakowie.

   Autor zdjęć, podczas osobistego oprowadzania po wystawie w trakcie wernisażu, opowiadał o swojej relacji z Piną Bausch i jej teatrem, którego spektakle fotografował nieprzerwanie  od 1975 roku, kiedy powstała słynna interpretacja  „Święta wiosny”  Strawińskiego /”Sacre du Printemps”/  aż do śmierci znakomitej choreografki / w sumie 38 produkcji/. W fotografiach swych nie tylko dokumentował pracę Piny, ale także starał się, jak podkreślił,  za pośrednictwem  zdjęć  przekazać ideę choreografii każdego przedstawienia. 

   Ktoś kto spektakli Piny nie miał okazji oglądać może nie odczytać z tych zdjęć specyficznej atmosfery jej teatru.  Jest ona tam jednak obecna, a fotograf obdarzony wrażliwością tancerza był w stanie uchwycić  specyficzne dla teatru tańca Piny Bausch smaczki  i nastroje oraz szczególną estetykę, która budowała kształt jej przedstawień.

                 Zdjęcie z przedstawienia "Święto wiosny"

  Osobiście wystawa ta nasunęła mi jeszcze inne refleksje dotyczące koncepcji kostiumów w teatrze Piny. Były one zawsze bardzo specjalne, pozornie proste i minimalistyczne, zawsze jednak kondensujące w sobie niezwykle intensywne znaczenia. Ich forma, z jednej strony ściśle podporządkowana funkcji kostiumu tanecznego, zawsze odwoływała się do jakiejś zwyczajności i codzienności, z drugiej jednak była niezwykle wysublimowana estetycznie, co wyrażało się zarówno w samym doborze tkanin jak i kolorystyce traktowanej  symbolicznie. Pina zerwała z tradycją obowiązującą w klasycznym balecie, gdzie tancerz był tylko członkiem zuniformizowanej grupy, i wprowadziła indywidualizację postaci tancerzy, zarówno poprzez ich charakterystyczne gesty i sceniczną osobowość, jak też poprzez akcentujący ją i wyodrębniający z grupy kostium. Kobieta w spektaklach Piny zwykle jest ubrana w jedwabną wieczorową lub koktajlową suknię na cieniutkich ramiączkach niebezpiecznie obnażających piersi, a mężczyzna w ciemny garnitur z koszulą i krawatem lub bez nich. Tego rodzaju kostiumy odwołują się do istoty męskości i kobiecości oraz podkreślają wciąż obecne w spektaklach Piny Bausch próby redefiniowania męskości i kobiecości oraz wzajemnej relacji płci.

Autorem kostiumów /i scenografii/ do spektakli  Tanztheater Wuppertal  Piny Bausch był do 1980 roku, Rolf Bortzik, współpracujący z Piną od momentu ich spotkania w 1973. Po jego śmierci pieczę nad kostiumami przejęła tancerka i asystentka Piny,  Marion Cito, która kontynuowała przyjętą przez swego poprzednika estetykę balansującą pomiędzy wysublimowaną elegancją i codziennością.

                 

Krakowskie artystki Bettina Bereś i Gaba Herman na wernisażu.