modArte-mag: DIANE VREELAND - BOSKA MRS.V

“THE ONLY REAL ELEGANCE IS IN THE MIND; IF YOU GOT THAT, THE REST REALLY COMES FROM IT.” - mówiła Diane Vreeland. W Muzeum Fortuny w Wenecji odbywają się ostatnie przygotowania do poświęconej tej niezwykłej postaci świata mody wystawy, która jest efektem współpracy trzech pań: Marii Luisy Frisa - dyrektorki Fashion Design Faculty na Uniwersytecie Weneckim, krytyk i kuratorki mody, Judith Clark i Lisy Immordino Vreeland. Ta ostatnia jest też autorką niedawno opublikowanej książki „Diane Vreeland: The Eye Has To Travel” i filmu dokumentalnego o takim samym tytule, opowiadającego o życiu, osobowości i niezwykłej karierze zmarłej w 1989 roku legendarnej redaktorce Harper`s Bazaar, później redaktor naczelnej amerykańskiego „Vogue`a”, która zrewolucjonizowała sposób postrzegania i rozumienia mody, a także, będąc konsultantką w Costume Insitut nowojorskiego Metropolitan Museum of Art, wpłynęła na ukształtowanie się zupełnie nowego podejścia do wystawiania mody w muzeach.

Fenomen tej, urodzonej w 1903 roku w Paryżu córki Amerykanki i Anglika, polegał na całkowicie nowatorskim myśleniu o modzie. Propagowała własny styl i niezależne poglądy w kwestiach wyglądu, a było to odpowiedzią na surowy i niefrasobliwy werdykt jej własnej matki, która już w dzieciństwie uznała ją za brzydkie kaczątko. Diane wcześnie zdała sobie sprawę, że powinna skonstruować własne pojęcia piękna i elegancji, a przede wszystkim stylu, który powinien, według niej, opierać się na odwadze w dążeniu do oryginalności, na swobodzie i fantazji. Zamiast ukrywać niedoskonałości i braki swej urody Diane zaczęła je umiejętnie podkreślać tworząc z nich znaki szczególne swej elegancji: zaczesane do tyłu kruczoczarne włosy odsłaniały jej ostre rysy, blada cera podkreślana była kontrastującym z nią różem kości policzkowych, czerwienią szminki do ust i lakieru do paznokci. Studiowała wszystko, co było związane z ubiorem, poświęciła godziny na znalezienie najlepszych rozwiązań dla siebie. Na tak wykreowanym własnym stylu zbudowała poczucie pewności siebie i wygląd, który przyciągał uwagę i uznanie, zarówno wyczuciem estetycznym jak też perfekcją kroju strojów pochodzących od największych krawców epoki. Zwerbowana w 1936 roku do Harper`s Bazaar przez oczarowaną jej wyglądem, ówczesną redaktor naczelną, Carmel Snow, szybko stała się niepodważalnym autorytetem w dziedzinie mody. Wylansowała tam własną rubrykę „Why Don`t You…”, która poprzez szczególny sposób pisania o stylu życia i modzie, porywała czytelniczki ponad ich codzienną egzystencję, w wyższe rejony i ośmielała je do realizowania marzeń, choćby najbardziej zwariowanych czy fantazyjnych. „Dlaczego nie pomalować czterech ścian pokoju twoich chłopców w mapę świata, żeby nie rośli z prowincjonalnym punktem widzenia” – pisała na przykład Diane.

Prowadząc wraz ze swym mężem bardzo światowe życie, przemawiała do amerykańskich kobiet językiem swojej niebanalnej i wyzwolonej ze schematów konwencjonalnego myślenia wyobraźni, inspirując je do niezależnych sądów i ucząc jak żyć bardziej stylowo.

Niebanalne podejście Vreeland do prezentowania ubrań, wyszukiwanie dziwacznych scenerii i zestawień naznaczały jej współpracę z fotografami, których traktowała trochę jako narzędzie do realizacji jej nietuzinkowych wizji mody. Pracowała z wieloma znanymi fotografami m.in. z Louise Dahl-Wolfe, George Hoyningen-Huene, Richardem Avedon, z którym stanowili tandem przez 40 lat. To on powiedział, że Diane stworzyła nowy zawód: fashion editor, w którym najważniejszą rzeczą jest wyobraźnia poddana zasadom szczególnej dyscypliny.

Diane Vreeland wprowadziła coś, co różni się od konwencjonalnej elegancji, co określiła jako „Allure” nadając taki tytuł napisanej w 1980 roku książce. Tam właśnie pojawiło się zdanie „The eye has to travel”, które zawiera kwintesencję jej podejścia do świata, do ludzi i do mody. Diane Vreeland uczyła patrzyć na świat otwarcie, widzieć i podążać za fantazją. Ośmielała ludzi by żyli na swój własny sposób i pozwalali sobie w życiu na rozmaite ekstrawagancje głosząc, że „moda musi być największym odtruwającym odpoczynkiem od banalności świata”.

Dorota Morawetz

Diana Vreeland 1980, Photographer unknown, Courtesy of Condé Nast